Rusteloze benen gaan gepaard met een hoop frustratie. Dat weet ik als geen ander. Met een beetje pech spelen mijn benen ’s nachts flink op. Mijn slaap wordt dan steeds onderbroken, en overdag voel ik me regelmatig een wrak.
Mijn werk lijdt eronder (als ik überhaupt kan werken) en ook voor sociale contacten heb ik veel minder energie.
In mijn omgeving vind ik het soms frustrerend dat er niet altijd begrip is voor waarom ik vaak zo moe ben. Mensen willen het wel begrijpen, maar ze voelen het zelf niet. Misschien denken ze ook weleens dat ik niet zo moet zeuren omdat ik toch niet ‘echt’ ziek ben.
Onlangs werd ik geïnterviewd voor Editie NL over rusteloze benen en vertel ik hier iets over:
Mijn missie
In 2020 ben ik deze website begonnen. Ik heb er mijn missie van gemaakt om RLS dragelijker te maken, voor mijzelf en voor anderen. In eerste instantie door heel veel informatie aan te bieden in de vorm van leesbare blogs.
Daarna heb ik een programma ontwikkeld om beter om te gaan met rusteloze benen. Ik gebruik daarbij een mix van alle middelen die ik in huis heb: technieken uit de yoga, meditatie, mindfulness, (positieve) psychologie en NLP.
En dat werkt voor mij. Ik kan zo omgaan met mijn rusteloze benen dat ik nog steeds een kwalitatief goed leven heb. Zo goed zelfs, dat ik geen medicatie gebruikt. Medicijnen leveren op den duur waarschijnlijk toch alleen maar augmentatie op.
Sleutel naar geluk
Mijn leven ziet er anders uit dan ik soms zou wensen. Ik ga er niet zo veel meer op uit, en doe een aantal dingen minder vaak dan ik 5 of 10 jaar geleden deed (zoals reizen).
Maar ik heb een goed leven, met veel plezier en veel humor. Ik kan mezelf echt wel gelukkig noemen, ondanks alle klachten.
De klachten zelf en het lijden onder klachten zijn namelijk twee verschillende dingen. Ik heb de sleutel gevonden naar een leven met RLS waarin je zelf de regie houdt over je welzijn. En niet je klachten…
Dit is soms best moeilijk over te brengen. In eerste instantie wil iedereen natuurlijk dat hun klachten helemaal verholpen worden. Sommige lotgenoten kijken niet verder dan dat. Dat is begrijpelijk maar ook jammer. Want als je klachten niet overgaan dan kan ik je helpen om de kwaliteit van je leven toch flink te verbeteren.
Als ik hiermee een deel van de gemeenschap kan helpen, ben ik daar al heel blij mee. Ik blijf namelijk altijd optimistisch.
Tot horens en groetjes,
